Najaarswedstrijd Lauwersoog

Zaterdag 27 september 's morgens om een uur of 8 was het nog aardig mistig toen wedstrijddeelnemers aan de Najaarsrace van de Wsv Lauwerszee naar de sluis voeren. Het zicht was twee uur later aanmerkleijk beter toen de ronde- en platbodems als eerste van start gingen. Eerst oostwaarts. Laatste beetje vloedstroom mee, alleen wind was er nauwelijks. Zelf maakten we een domme slechte start en keken zodoende gelijk tegen een fikse achterstand van 4 minuten aan. Dus als de WEERLICHT achter de rest aan. Dat lukte aardig dankzij wat geluk en slim benutten van de stroom rondden we als eerste de keerton halverwege, bij de Glinder. Daarna barstte de strijd met onze grootste rivaal Gossiemijne in volle hevigheid los, wat stuivertje wisselen in de steeds heftiger wordende tegenstroom. Wij weken uit naar ondiepte langs de kust, gingen zelfs tussen dijk en Mzi (zie gele obstakels.Mzi = Mosselzaadinvang installatie) door. 'Gossie' koos al eerder voor een oversteek naar de rode kant van het vaarwater Zoutkamperlaag om daar over de ondiepte van Brakzand de ergste tegenstroom te ontlopen tot aan de finishlijn, oostelijk van de haveningang gelegen. Die keuze bleek uiteindelijk de beste te zijn, want wij kwamen alsnog terecht in de volle tegenstroom vanaf de spuisluizen en eindigden (gelukkig nog) binnen een minuut achterstand als tweede. Een platbodem die voor het eerst meedeed met deze wedstrijd op stromend water kwam twee uur later 'binnen''!


's Avonds na de prijsuitreiking was het feest in het clubhuis, versterkt door een Caribisch gloed en opzwepende muziek.

Hoog en laag

Hoog

Maandag heb ik een poging gedaan om het wad te zien vanuit de mast. Niet gelukt. Ik zag Luuk wel in de kuip nadat hij me met bootmansstoeltje en al omhoog gesjord en vastgezet had. Als ik daar dan toch zit wil ik ook wel foto's maken. Dus kwam het fototoestel nog met de vlaggelijn omhoog. Met zo'n 'mast-view' zie je je buurboten opeens van een heel ander perspectief: kleurrijker dan ik gedacht had. Gelukkig is het me ook gelukt het fokkevalblok te vervangen, dat rolde zo slecht dat vervanging niet kon wachten op einde seizoen.


Laag
Waait het de hele zomer uit het westen, nu is de oostenwind kennelijk weer langdurig aan de beurt. En niet een klein beetje waaien, nee zo stevig dat de 'toren' zaterdag zelfs melding maakte van 70 cm extra verlaging zo'n uur voor laagwater. En het loopt al een beetje tegen springtij dus er stroomt al meer water van het wad af bij eb. Nu dus nog meer. Het was te zien op het wad tussen Lauwersoog en Schiermonnikoog. Twee boten waren blijven steken op Brakzand op weg naar Schier, een ander liep roerschade op bij een onverwachte ondiepte. Een konvooi Cornisch Crabbers heeft eindeloos in de koude wind voor de Reegeul liggen wachten totdat er weer genoeg water was om die dag nog de beschutte jachthaven te bereiken. Ook zijn er die hun poging Schier te bereiken zaterdag tijdig opgegeven hebben, bang om niet meer terug te kunnen komen zondag. Zelf hebben we het in onze inmiddels 40 jaar op het wad maar een keer meegemaakt dat we onverwacht zijn blijven steken. Er kwam die keer 10 cm te weinig water om los te komen bij Schier. Hilarische ervaring, want welke landrot gelooft nou dat kinderen niet op tijd op school kunnen komen 'omdat ze vastzitten'. Op het wad.

Spelen met licht

Het weekend van Monumentendag (13-14 sep'08) exposeert de Fotogroep Garmerwolde in het mooie kerkje van het dorp, nu met als titel: 'Schilderen met licht'. Na 7 keer voor het eerst zonder dat er ook foto's van mij bij hangen. Mijn eigen keus. Ik ben vorig jaar gestopt met de Fotogroep.

Toch inspireert deze exposite mij om bij mijn eigen foto's van de laatste paar jaar te kijken welke foto's ik vind passen onder de een soortgelijke titel: 'Spelen met licht'.

Voor wie meer foto's wil zien: klik op Spelen met licht © Els Knol-Licht
En natuurlijk ben ik benieuwd welke 3 foto's jullie het mooist vinden. Laat het me weten op elsweerlicht@gmail.com

Help, het wad verzuipt

Vorige week verscheen het rapport van de Deltacommissie. Die commissie probeert de gevolgen van de klimaatverandering met betrekking tot de te verwachten zeespiegelrijzing voor Nederland, en dus ook Waddenzee, in kaart te brengen. Gevreesd wordt dat al in 2050 vele platen van het wad permanent ondergelopen zullen zijn. Is het afgelopen met droogvallen? Zullen onze achterkleinkinderen het alleen nog maar van onze verhalen en foto's moeten hebben? Of van musea waar schilderijen hangen van bommen en blazers op het strand voor Katwijk of Scheveningen, bij Wierum of waar dan ook langs de kust 'vroeger'. Maken wij nu dan nog aan den lijve mee wat over vijftig jaar al ''geschiedenis' is? Je kunt het je niet voorstellen. Toch hebben wij in de afgelopen 40 jaar, zelfs 25 jaar, op het wad al grote veranderingen gezien. Neem nou het verdwenen 'Smeriggat' tussen Engelsmanplaat en het Rif. Daar kon je 25 jaar geleden van zee komend met een kielschip half tij probleemloos het betonde Smeriggat nog een heel eind invaren. Je kon er prima beschut tegen alle -behalve sterke oosten- wind ankeren voor de nacht. Zonder angst om aan de grond te raken. Schepen die kunnen droogvallen hadden nog meer keuze.
En nu anno 2008?
De betonning is al een paar jaar opgenomen omdat het voormalige Smeriggat tussen Engelsmanplaat en het Rif verzand is, het ergst aan de westkant. Gevolg van de zandsuppleties voor Ameland? In combinatie met bodemdaling door gaswinning bij Ameland? Wat de oorzaak ook is, het feit ligt er dat je er nu alleen met redelijk wat water en goed op letten vanuit het oosten over de drempel een klein eindje in kunt varen. Er is nog een diep plekje, waar een (1) boot zou kunnen blijven drijven. Slechts zij die met een een boot varen waarmee ze kunnen en lang willen droogvallen hebben daar een eldorado voor zich alleen. Dichtbij de vogels, die er soms in grote getale zitten of rondzwermen. Nu nog. Zullen die hoogwatervluchtplaatsen ook verdwijnen? Of is het gewoon een kwestie van verschuiven naar andere plaatsen?

Link naar De samenvatting van het advies van de Deltacommissie. Bron. http://www.waddenzee.nl/

Vliegles Luuk

Het heeft 5,5 jaar geduurd voordat Luuk er toe kwam de vliegles te nemen die hij altijd zo graag had willen nemen. Op z'n 60e had hij er geld voor gekregen van familie en vrienden. Het kwam ervan op nine-nine en het was die dag nog mooi weer ook. En zulke dagen zijn schaars deze 'zomer'. Vanwege dat mooie weer heeft Els zich met haar moeder genesteld op het terras bij het vliegveld. Daar was het om elf uur nog een dooie boel, geen mens, de plastic stapelstoeltjes nog schuin tegen de tafeltjes. Twee uur later een drukte van belang, geen stoel meer vrij en iedereen had Luuk terug kunnen zien taxien voor het terras langs naar de pomp na zijn vliegles, maar slechts twee paar ogen volgden het kleine toestelletje: zou Luuk dat zijn? Ja, dat is 'm. De anderen hadden oog voor de chartertoestellen van Transavia, waar ze zometeen mee op zonvakantie gingen of waar geliefde vakantiegangers mee terug verwachten. Gezellige zonnige drukte waar vanzelf een vakantiegevoel bij ontstaat.

Bij Mam borrelden vele Spaanse voorjaarsvliegvakanties op. Al vond ze vroeger reizen met de bus leuker, dan zag je onderweg veel meer. Nu geniet ze van de verhalen van anderen over plekken die ze kent.

Familie

Begin september zijn er geen (tegenwoordig schaars) mooie bootdagen.

Garmerwolde
Thuis krijgen we op last-minute-afspraak (dat kan als je thuis bent) Jenny en June op bezoek (ze staan op een camping in Norg) en komt Joske haar oom en tante verrassen om de jongste loot aan de familieboom te showen. Lisanne is goed gemutst, evenals Joske. De zwaarste periode van de kraamtijd is achter de rug en nu wordt het steeds vaker genieten, zie ook de vastgelegde grappige mimiek van Lisanne in het webalbum: 080902 Lisanne

Nieuwkoop
In het weekend zijn we naar het midden van het land. In Nieuwkoop, bij Rinkse, wordt een heel raamkozijn uit de kamer verwijderd en door een nieuw vervangen, terwijl wij ons met de handenbindertjes (mogen) vermaken. Gelukkig is het af en toe geschikt weer om naar buiten te gaan met ze, al wordt het fietsen geen sukses met Jikke. Ze wil niet meer, en zeker niet weer omhoog fietsen al staat ze inmiddels bovenop de ringdijk bij de kinderboerderij. En we hoeven alleen nog maar tegen de harde wind in terug, maar dat weet zij dan nog niet. Dat wordt dus huilen en deels lopen. Eenmaal thuis is het leed weer vergeten en gaat ze gezellig met Opa lopend naar de winkel terwijl Taeke op zijn grote trekker meerijdt. Minke houdt Oma wel bezig. Tijs en Rinske hebben hun eigen 'karwei'.

Oudewater en Zeist

Zondags is door nichtje Hanneke een verrassingsparty voor haar ouders, Wim en Willy, georganiseerd. Ze zijn beide dit jaar 70 geworden. Viering in Oudewater o.a. met bezoek aan het Touwmuseum aldaar. Aanbeveling zowel voor ouderen als jongeren. Je komt er touwtje springend vandaan met een zelf gedraaid springtouw van hennep, nadat je op een boeiend en kort filmpje van alles over hennepkweek en verwerking gezien hebt. De dag eindigt in Zeist in het huis van 'neefje' Remko, waar ook getracht wordt een groepsfoto te maken in de natte tuin als het weer even droog is. Dat valt niet mee met elf volwassenen en 5 kinderen. Het webalbum 080907 viering WimWilly 70, Oudewater, Zeist ©Els toont een impressie van die natte, maar toch geslaagde dag.

Rondje Engelsmanplaat

Voor Rondje Rottumerplaat scrol naar eind van dit stuk. Voor nog meer wadverhalen, klik op label 'wadbelevenis' onder aan dit stuk en scrol verder.

Rondje Engelsmanplaat, het kan in een dag, wij maakten er achteraf gezien, een heel weekend van. Immers, wat wil je als het een weekend lang ZuidOost 4-5 gaat waaien en ze zomerse temperaturen beloven? Je laten meeblazen richting Ameland, eventueel Oost Terschelling vanuit Lauwersoog is te doen. Maar terug? Nee, urenlang kruisen, daar houden we niet van. En al helemaal niet als het deels in schaduw van eigen zeil moet gebeuren. Zo vaak hebben we hier geen zonnewarmte. In havens liggen willen we dan ook niet, tenzij het stormt dat het rookt.Of zoals in het voor- of najaar, de eilanden lokken om al wandelend de kou uit de ledematen te verdrijven na een paar uur zeilen. Maar waar lig je dan beschut tegen Zuid Oost 4-5 Bft? Juist, achter Engelsmanplaat.

29 aug '08

Vrijdagmiddag sluis door, in alle rust naar het Wierumerwad getuft. De wind was aanvankelijk zwak, rond de kentering van afgaand naar opkomend water. We komen, zoals verwacht, niet verder dan het einde van het geultje richting Wierumerwad. Het anker gaat uit, stroom- en windrichting zorgen ervoor dat we mooi beschut in de kuip naar de vele noordwestwaarts gaande wolken en het weer vollopende wad kunnen kijken. In ons tegenlichtblikveld staat een boot hoog en droog op een mosselbank, frisse wind op de kont, geen mens te zien. Zitten vermoedelijk binnen. Er hangt een Wadvaardersvlaggetje in het want. 's Avonds als ze vertrekkend langsvaren blijken het geen onbekenden te zijn, met een nieuwe boot. Ze varen in de schemer oostwaarts. Is er een betere plek voor de nacht?

We beleven weer eens zo'n rustige waddennacht, waarop het schip draait op de stroom zonder dat je er erg in hebt. Alleen doordat we in het laatste uur van de eb door de wind tegen de plaat aandrijven begint het schip nog even vast te raken en scheef te liggen. En wel zo, dat wij dwarsslapers, met het hoofd naar beneden liggen. Je wordt er een beetje wakker van. Slaapzak draaien, even buiten kijken. Prachtig, je kunt al zien dat een mooie zonnige dag zich aankondigt.

De toren van Schier schijnt nog. Foto maken en verder slapen.

30 aug '08

Met het ochtendhoog komt de een na de ander ons voorbij zeilen, allemaal richting Ameland. Zeker een stuk of twaalf. Even twijfel, zullen we ook? Nee, we hijsen slechts de fok als de vloot voorbij is en volgen de boeien van het nieuwe Smeriggat 'achter' Engelsmanplaat. Ergens tussen de SG 9 en 7 zoeken we de rand van de ondiepte, ankeren zodanig dat we zullen blijven drijven. We kennen de nadelen van die keus op deze plek: de stroom zal sterker worden dan de wind, dus niet klagen als het in de kuip minder warm aanvoelt dan we zouden willen. Het voordeel is dat je rond laagwater de geulen in de buurt kunt verkennen. En dat is ons plan: Smeriggat uit en Holwerderbalg eindje zeewaarts. Ook kijken of er nog een andere geul loopt onder het Rif vanuit het westen gezien? Lopend zouden we die verkenning misschien niet kunnen doen, zonder ongemerkt in het permanent gesloten gebied terecht te komen. Of zouden er bordjes staan, zoals op Simonszand?

Na ons komen nog twee (ons bekende) boten in onze buurt liggen, ver genoeg weg voor eigen privacy beleving. Beiden hebben ondieper water opgezocht en gaan dus droogvallen. In de loop van de middag voelen we eindelijk iets van de beloofde temperatuurstijging tot zomerse waarden. De wolken zijn zo goed als verdwenen, het wad is leeg, de wind weliswaar toegenomen, maar voelt prettig.Het huisje op de Engelsmanplaat laat door zich heen kijken en is dus bewoond. Aan de bewegende stipjes vanaf de kust te zien is het weer zo'n typische wadlooptochten dag. Allemaal ver van ons vandaan. Dichterbij ons met de kijker zijn andere stipjes. Die bewegen minder, dat zijn de honderden zeehonden die op de steile oevers van de Holwerderbalg liggen. Die liggen op (voor ons) verboden gebied, na 1 september mag je daar als wadgebuiker ook weer komen. Als wij er langs varen is het 30 augustus. Ze zijn sinds 15 mei wel langsvaarders gewend lijkt het, ze kijken gezellig terug.

De uitgang naar zee lijkt te roerig, ondanks aflandige ZO wind. Ver wagen we ons niet verder die kant op, de enkele prik die op de kaart aangegeven staat is ook niet te bekennen. Een geul onder het Rif, zoals we op Google earth gezien hebben, ontdekken we niet, kennelijk is het water niet laag genoeg om de ingang te traceren. Uitproberen en vastlopen met deze harde wind riskeren we niet. Dus keren we terug naar ons ankerstekkie, in het voorbijgaan de wadwandelaars van de droogliggende aak uitnodigend voor een gezamenlijk glaasje. We zetten de boot tegen de plaat aan, het is nog een klein uurtje afgaand.Met droge knieen kunnen ze aan boord komen. En zoals het altijd gaat, gezelligheid kent geen tijd. Hun eigen boot is al omringd door het water als de fles leeg is. Met zijn drieen in 'Achterlicht' roei ik ze met stroom mee naar een plek waar ze kunnen staan. Langs de vloedlijn lopen ze stroomopwaarts naar hun eigen boot, die ze gelukkig ook nog met droge opgetrokken broekspijpen kunnen bereiken.

In de nacht blijft het waaien, de hemel is helder, vol sterren. Is het de wijn of de buitenlucht? We slapen goed ook al kolkt de stroom om het schip urenlang, ook al hoor je de ketting rammelen in het kluisgat als stroom draait. Vertrouwde geluiden.

31 aug '08

Zondag: het loopt tegen springtij. Ondanks de verlaging van 35cm staat er volgens ons genoeg water voor ons om met 80 cm diepgang door het 'oude', al een paar jaar onbetonde Smeriggat tussen Engelsmanplaat en het Rif door te motoren naar het Westgat. Van daaraf willen we met nog een restje vloedstroom zeilend terug naar Lauwersoog. We zien de anderen terugvaren via het Wierumerwad. Zo'n twee uur voor hoog, de 'toren' heb ik horen zeggen dat er + 70 bij NAP staat op dit moment, gaan we ankerop en volgen de oude, in de gps opgeslagen posities van het laatste jaar dat de betonning er lag. Alleen in het begin schuren we ergens langs de bodem, voor de rest gaat het prima, deels omdat het oostwaarts altijd al dieper was, deels omdat het water nog stijgende is. Als we bij de oostelijke 'uitgang' zijn is er 20 cm water bijgekomen. Handig al die anderen die aan de toren vragen om een 'waterstandje'. De hele plaat lijkt ondergelopen, boeiende zwermen bewegen zich dansend boven het onderlopende wad.

Zeilend, kruisend redden we het niet op tijd voor een lunchstop bovenwinds van Lauwersoog. De ebstroom begint na twee uur zo krachtig te worden dat we besluiten eerder het anker uit te gooien onder de hoge wal langs de droogvallende kuststrook. Het blijkt een goed uit te pakken. We liggen er nog uren zonnend te lezen, gaan zelfs te water voor enige afkoeling en hebben meelij met de tegenstrooms voortkruipende zeilers in de hoofdgeul. Pas als de tijd gaat dringen in verband met de eindtijd van de sluis zeilen we, zonder tegenstroom, met een enkele andere tot het laatst vaarders, het resterende stukje naar de sluis. De drukte van een zonnig wadweekend is daar allang voorbij.