Op 'uitnodiging' van Klaas Sijpkens, betrokken bij Stichting Zeesleepboot Holland, tekenden we een paar maanden geleden in op een door hem georganiseerde vaardag aan boord van zeesleper HOLLAND. Van Harlingen naar Terschelling en terug. De middag, met fiets, vrij te besteden op het eiland dat in de ban is van OEROL. Vooraf weet je het weer niet. Noch de stemming. Voor ons kon het niet mooier en paste het niet beter na de trieste en emotionele gebeurtenis in het gezin van dorpsvrienden afgelopen week. Uitwaaien dankzij veel wind, meehuilen met af en toe een bui. Genieten van de sterk wisselende luchten, het ruige wad met onstuimige 
golven bij hoogwater, het wisselende lichtspel over de platen bij laagwater. Het hele eiland bekijken, droog en zonder uitgeput te raken door de wind, vanuit een extra ingehuurde bus voor ons gezelschap; hap snap nog wat meepikken van Oerol; dankzij ook nog beschikbare fietsen kijkje kunnen nemen in jachthaven, waar we verrassend broerlief tegen het lijf lopen en andere vaarbekenden; ook uitgekeken over Groene Strand en aan voet van Brandaris op terras plekje gevonden tussen vrolijke verkleumde mensen; einde middag weer inschepen: gezellig borrelen en bunkeren tijdens de terugvaart: kortom genoeg om over 'naar huis te schrijven'' .
zo heet het programma waarvoor de VARA vanaf morgen opnamen gaat maken op het oostwad.
In de passantenhaven van Lauwersoog wordt 2e Pinksterdag nog hard gewerkt aan de voorbereiding. BBQ in elkaar zetten, merk blik bier afplakken, inruimen en nog veel meer. Op de 'Walrus' zullen de komende weken steeds 2 BN-ers 24uur met elkaar letterlijk opgescheept zitten. De boot, die wordt verankerd op het wad zit, behalve proviand, vol lampen en microfoons. Straks uit beeld maar in werkelijkheid in de buurt en met kabels verbonden aan de 'Walrus' komt de 'Brave Hendrik' te liggen. Op die boot huist 
de VARA opname-crew, de kajuit staat vol met apparatuur. Op het voordek een immense generator om de benodigde stroom te 
leveren voor alle opnamen en verlichtingsschijnwerpers. Beide schepen liggen straks op een zandplaat oostelijk van Lauwersoog. Voor kenners van het oostwad: tussen de 'Schildknopen' en het 'Poepegat'. Dat vertelde de voor deze weken ingehuurde schipper van beide boten ons. We waren blij verrast vanmiddag te ontdekken dat dat Eddy Nieuwenhout is, een van de 'vier jonge botterkinderen' waarmee we in de jaren zestig het wad leerden kennen aan boord van de botter 'Duitendief', de boot van de stiefvader van Joop, de vader van Eddy. Eddy heeft het (wad)varen met de
paplepel binnen gekregen. En is er nooit meer los van gekomen, net zo min als wij. Hij vaart nu zelf ook met vrouw en kinderen op het wad, wij beginnen opnieuw, met het kleinkinderen. Wie van hen zal met de passie besmet raken?
Eerste Pinksterdag is qua tij en weersvooruitzichten een geschikte 'droogvaldag'. Met afgaand water en een ZW windje is het een ideaal zeiltochtje naar de 
Engelsmanplaat vanuit Lauwersoog met dochter Joske en kleindochter Lisanne (bijna drie) aan boord. Zo'n tweeenhalf uur voor laag varen we het schip gelijk aan de grond nabij het NO puntje van Engelsmanplaat, eten een boterhammetje en gaan met behulp van de bijboot met droge voeten de plaat op. Nu moet je niet denken dat Lisanne haar (beschermde) voeten droog houdt. Het eerste wat ze doet is natuurlijk het water inlopen. Emmertje en schepje krijgt amper aandacht, lopen naar de Kaap wil ze wel. 
En weg is ze met haar rennende beentjes. Net een jonge hond. Niet aangelijnd. We moeten zelf flink doorstappen om haar bij te houden. Daar blijven we warm bij, want het is frisser dan we gedacht hadden en bovendien voelen we spetters. Lisanne wordt af en toe geboeid door een wormhoopje of plasje water, dan halen we haar weer in. Ze lijkt nog steeds onvermoeibaar als we na een dik kwartier lopen de Kaap hebben bereikt. Ze wil wel verder, naar het huisje. Zeker nog een kwartier lopen weet ik uit ervaring. Het meiske houdt het uitstekend vol, gelokt door de dikke oranje skippybal die daar lijkt te liggen. Wadlopers staan er te pauzeren. Iemand pakt een krab bij de paal weg. Lisanne staat gebiologeerd te kijken als het beestje teruggezet is bij de paal. Trap opklimmen ook een feest. Er is niemand 'thuis', het huisje is wel bewoond. 'Mijn' in 1993 ingekraste kompasroos op de balustrade 
is nog te herkennen. Dat doet me deugd. Onze boot is amper te zien, zo ver moeten we weer terug. Wat nog niet gebeurd is tijdens het rennen van Lisanne gebeurd nu wel. Ze struikelt op de plaat en schrikt van nattigheid en plakkerig zand. Verdriet. Even lijkt het een zware terugtocht te worden, maar het komt goed. Afgeleid door lege en kokkels met 
'beestjes' erin en 'tere op vlinders lijkende schelpjes' stapt ze weer dapper verder, tot dat we bij een rand komen waar veel schelpen liggen. Ze wil, ze durft er niet over te lopen. Raadsel. We moeten haar tegenspartelend en wel er over trekken. Het is gelukkig nog maar een klein eindje naar de boot, waar we nu heen kunnen lopen. Uren heeft ze geslapen daarna. Werd zelfs niet wakker toen de boot los kwam en we anker op gingen. Rustig op fok teruggevaren met het opkomende water mee naar Lauwersoog. In de sluis is Lisanne weer paraat, als een koningin blijft ze zwaaien naar de mensen die over de brug lopen. Feest voor iedereen.
Donderdag, Hemelvaart, op tijd door de sluis zien te komen is gelukt. We hebben het eerder meegemaakt op een Hemelvaartsdag dat het uren duurde voordat we erdoor konden en het tij verliep ondertussen. Ameland was toen niet meer te halen. Deze keer hebben we Schiermonnikoog op het oog. Dichtbij. Dochter en drie kleinkinderen aan boord. Tegen twaalf uur hoogwater. Het blijft mooi weer komende dagen, al zal het harder gaan waaien uit NO. Om 9 uur liggen we, bepaald niet alleen, te wachten bij de sluis.
Het zal nog een uur duren voor we in de sluis liggen.Wij 'voor de brug' zoals dat heet, naast een charterskutsje. In de sluiskom probeert Wubbo Ockels zijn 'Ecolution' aan bakboord te leggen, dat leiden we af aan de stootkussens aan die kant. De boot, hoe fraai ook, schampt met zijn achterschip aan stuurboord langs de sluismuur, zonder stootskussens aan die kant. En aan een boegschroef heb je niks als de boot voor al vast zit. Ze zijn met zijn zessen aan boord. Niemand heeft kennelijk gelezen of geleerd dat er stroom staat in de sluis (door zoet-zoutwatermenging), dat je eerst achter en dan pas voor moet vastmaken als je van'binnen naar buiten' gaat. Ze hebben nog geluk dat het schip niet dwars of achterste voren komt te liggen, daar is die boot te lang voor. En zinken doet ie van een krasje niet.
Wij steken, op motor wegens gebrek aan wind, zwalkend over naar Schiermonnikoog. Het water is hoog genoeg om dwars over het ondiep Brakzand te varen. Bovendien nog opkomend. 
De witte toren is het houvast voor Taeke (5) om op te sturen. Zolang hij die ziet over stuurboord stuurt hij goed.
mee naar het dorp. Al klinkt een fiets huren ook wel aantrekkelijk. Dus fietsen doen we uiteindelijk ook, nadat we er met enige moeite in slagen ergens fietsen te bemachtigen in de namiddag. Het is druk in het dorp, op het eiland merk je er niet zoveel van, zolang je uit de beurt van uitspanningen' en terrasjes blijft. Van de koude NO wind die is gaan waaien merk je op het eiland ook niet zoveel. Pas als je terugkomt in de haven voel je de kou die het lekker uitgezakt 'happy hour' zitten in de beschaduwde kuip onmogelijk maakt. Schip draaien is voor ons een optie. Dat doen we de volgende ochtend, aan andere kant van de steiger,kop op de wind en eerste rangs wadkijk. Wat wil een mens nog meer? Er is weer 'schippersrust' aan boord. We blijven nog een nacht. Houden de fietsen tot zaterdagochtend en bezoeken de Berkenplas vanwege de beschutte ligging. Daar kan het grut zich uitleven in het water en met een bal. Ondertussen kruipen de krabben wel het net in ...of uit.
