Tijn Roebroeck

Wie wel eens bij ons thuis is geweest kan de geheel met een kunstwerk beklede muur boven de bank haast niet ontgaan. Wat er niet bij staat is dat Tijn Roebroeck daar 'de schepper' van is. Tijn is kunstenaar, hij maakt en als je hem ziet en hoort, hij is kunst. We raken weer eens in de omgeving van het bedrijventerrein waar hij zijn bijzondere woonstek heeft geplaatst. We vinden 'zijn woning' terug terwijl we met vaarvrienden op weg zijn naar de supermarkt onder de Euroborg. Zij hadden alle tijd, er moest toch gewacht worden op een onderdeel voor de hydroliek van het roer terwijl de boot 'hoog en droog' aan de overkant (waar we Jachtwerf Dubois hebben zien ontstaan en uitgroeien tot een begrip, tijdens meer dan een kwart eeuw dat onze boot daar heeft overwinterd. Is tegenwoordig) bij jachtwerf Keizer staat. En Tijn maakte even tijd, voor ons.
Zie fotoimpressie in het webalbumpje. http://picasaweb.google.nl/elsWeerlicht/100621TijnRoebroeckBouwtUitElsKnolLicht?authkey=Gv1sRgCNX8vIOim9aPhgE&feat=directlink


Tijn maakte bijna 20 jaar geleden een kunstwerk passend bij de kleuren van onze nieuwe bank (toen zacht rose leer) en gordijnen na de verhuizing, vorig jaar zochten we naar een bank passend bij een kleur in het kunstwerk. En dat is pas in tweede instantie naar onze tevredenheid gelukt, hemelsblauwe stof.

HW Noordpolderzijl

De voorspelde kou, wind en nattigheid zijn er mede de oorzaak van dat we vroegtijdig al besloten hebben niet mee te kunnen doen aan de voorjaarswedstrijd (een dieptepunt in de geschiedenis van sv Lauwerszee is dat de hele wedstrijd voor de R&P niet is doorgegaan vanwege gebrek aan deelname -alleen tante Sien heeft zich gemeld-), maar zelfs het alternatief dat we bedacht hebben voor onze potentiele bemanning (zeilende vrienden uit de studietijd), oversteken naar Schier op motor, hebben we op het allerlaatste moment laten schieten. Er staat teveel wind. De box uitvaren zou al de nodige problemen kunnen geven. We zijn er getuige van hoe onze boxburen, Bruun F, met heel veel moeite (en erg blij met onze toevallige aanwezigheid en opvang) hun eigen box invaren.

Een nieuwe bestemming bedacht en over Groninger landweggetjes naar Noordpolderzijl gereden waar we tegen hoogwatertijd aankomen. Voor Pieter en Wieke is dit hun eerste kennismaking met het noordelijkste vasteland getijdenhaventje van Nederland, zo ontdek je je eigen land stukje bij beetje. Terwijl Noordpolderzijl in wadvaarkringen 'bekend' staat om zijn veelal smal en slibbig ogende kronkelige toegangsgeultje is er nu alleen maar een heleboel water te zien vanaf de dijk. Nog wel aan weerszijden van de geul een strook kweldergroen. De NW 7 en het opgestuwde water doet de buitendijkse koeien samen drommen, zij hebben hun eigen hoogwatervluchtplaats gevonden dicht tegen het hek aan. De boten, geen recreanten, die in de 'haven' liggen zijn tijdelijk onbereikbaar, de kade is ondergelopen. Hoewel er nu water genoeg staat om binnen te lopen is er geen enkele wadvaarder in zicht. Het Zielhoes daarentegen is vol bezoekers, die rijdend gekomen zijn net als wij, op het parkeerplaatsje staan de nodige auto's. We hebben het geluk dat er net een tafeltje vrij komt in de gelagkamer. De overheerlijke bitterballen doen ons de bittere smaak van het verloren vaarvoorjaar vergeten. De stemming is goed en wordt nog beter. We voelen de warmte naar binnen stromen alsof het al zomer is. Vaarplannen genoeg.

Boot weer in orde

De schroef draait weer als een tierelier zonder bijgeluiden en lekt ook niet meer. We nemen aan dat de schroef nu wel goed geborgd is dus gaan we, als het weer eens stabiel en zomers wordt, met een gerust, bij Luuk nog steeds onregelmatig slaand, hart het water op, wad of geen wad, we zien wel. De voorjaarswedstijd laten we, omdat het koud en winderig weer zal zijn, voor het eerst in ruim dertig jaar schieten, het is niet anders.

De Alu Mula, de boot die afgelopen maandag als eerste in Lauwersoog in de kraan hing en met een nog steeds fluitende schroef(as?) verder ging, blijkt nu in Groningen op de wal te staan, in afwachting van een onderdeel ter reparatie. Niet alleen aan de schroef(as) blijkt iets te mankeren, de hydroliek om het roer omhoog te halen bleek ook defect. Maandag hopen ze hun vakantie (naar Finland) te kunnen voortzetten. Van drie stel andere vaarvrienden ontdekten twee elkaar (na onze aanwijzingen) in de haven Byxelkrok in oost Zweden, het derde stel heeft Stralsund al bereikt. Allen hebben het over (te) koud weer tot nu toe. We hopen dus dat de zomer nog komt en lang zal duren.

Droog staan

Droogvallen mag dan een hobby zijn, hoog en droog staan is dat niet. Gedeelde smart lijkt halve smart. We troffen bevriende wadvaarders onderweg op vakantie naar Finland in Lauwersoog, wachtend tot maandag, op de kraan. Gezamenlijk hebben we het kraantje van het wijnpak open gezet. Dat scheelt in leed. Maar dat onze boot na hen in de (prachtige nieuwe) kraan zou hangen dat kwam toen nog niet in onze gedachten op. Toch gebeurde dat terwijl 3/4 Nederland naar de buis of een pc scherm keek om de WK wedstrijd Nederland-Denemarken te volgen. Wij malen daar niet zo om. De monteur Dijkstra kennelijk ook niet. Ons verontrustte een akelige storende rammel tijdens het varen op motor nadat dit voorjaar voor de te waterlating bij Beuving in Eelde een lekkende pakking vernieuwd was bij de schroefas. Daar hebben we de monteur naar laten luisteren en kijken die voor de Mula was opgetrommeld. Na veel gezoek en gedoe in de motorruimte toch het besluit: er weer uit. De oorzaak bij ons lijkt nu gevonden: een niet aansluitende borgmoer en niet goed geborgde schroef. En dat terwijl de boot er een paar weken eerder ook al in deze nieuwe kraan heeft gehangen om het euvel te vinden. Beuving vond het niet toen. Laten we niet te vroeg juichen, ook Nederland is nog niet uitgespeeld. Maar zeker is dat we straks de schroef niet meer onverwacht kunnen verliezen. En dat is toch wel een erg prettige gedachte niet waar! De Mula is minder goed af. Hun euvel bestaat nog, ze zijn met een nog steeds fluitende schroefas vertrokken.

In de visserijhaven van Lauwersoog torende de driemaster 'Thalassa' hoog boven alles uit. Geen wonder, de boot stond in het droogdak. Ook schroefasproblemen?

En zouden ze vanwege de oranjegekte die rand op de voormalige Lauwersoog zo geverfd hebben?

100605 Kleinkinderen © Els

Klik op de titel en je kan een webalbumpje zien, waarin onder andere Jikke en de musicalgroep 'Eigen Wijs'

SVRR in Noordpolderzijl

De laatste zaterdag van mei is het tij geschikt om midden op de dag Noordpolderzijl in (en uit) te varen. Scheepsbewegingen zijn op een hand te tellen. De Boschwad gaat eruit, maakt een kort tochtje en komt weer terug. Wisselt van opstappers (donateurs van SVRR eraf en wadlopers erop) en verdwijnt naar Simonszand om daar de lopers af te zetten. Hendrik Toxopeus verdwijnt ook met zijn boot van de kade. Te laat om de Eems te bereiken. Hij blijft steken een eind voor het laatste wantij, met het blote oog te zien vanaf de dijk. Het is niet druk meer op het oostelijke wad, nu niet, in de toekomst niet. Enerzijds gooit de overheid het gebied dicht voor gebruikers, anderzijds doet de natuur zijn werk, het slibt dicht. De tijden van weleer, te lezen in het vernieuwde boekje van Wiepke Toxopeus 'Ik ben van Rottum' zijn voorbij, voorgoed voorbij. Over een jaar of wat zou ik een boek kunnen maken: 'Ik ben van het wad', letterlijk. Terugblik op een halve eeuw wadvaren. Als iets wat voorbij is. Wat niet meer mag of wat ik niet meer kan.
Ik dwaal af, Noordpolderzijl, een unieke locatie aan het eind van een weggetje, aan het begin van de wijde waterwereld. Daar komen donateurs van de Stichting Vrienden van Rottumeroog en Rottumerplaat graag bijeen, omdat dat de plek is waar ze het dichtste bij die, tot de verbeelding sprekend van menigeen, tegenwoordig onbewoonde eilanden kunnen komen. Waar ze met enig geluk en goed zicht de eilanden kunnen zien als verdikt streepje aan de horizon, Rottumeroog herkenbaar aan de Kaap, Rottumerplaat aan het puntdakje van de uitkijkpost. In tegenstelling tot de aanwezige beleidsambtenaar van het Ministerie LNV hebben de meeste van de aanwezige donateurs al eens met een van de schaars toegestane excursies Rottumeroog bezocht of zijn ze als vrijwilliger aan het werk geweest op Oog en/of Plaat. Stuk voor stuk liefhebbers van ruimte en rust, met oog voor de verandering die zich 'natuur'lijk voltrekt door de eeuwen heen. Zo'n beleidsambtenaar weet niet hoe het was, wel hoe het moet / mag worden volgens 'den Haag' en tegenwoordig niet te vergeten 'Brussel' of nog wereldser 'Unesco'.

Een impressie van de donateursdag:
http://picasaweb.google.nl/elsWeerlicht/100529SVRRNoordpolderzijlElsKnolLicht?feat=directlink