Maatwerk

Storm uit zuid-zuidwest.
Het begint toevallig op de dag dat wij naar Stavoren zijn om een verloopstukje bij de voorstag te laten vernieuwen bij tuigerij de Groot. Dat hadden we afgesproken met standhouder Henk de Groot, waarmee we op 'de beurs', de Klassieke Schepenbeurs, ook in gesprek komen.Ons probleem, de punt van de sprenkel moet door het oog aan het uiteinde van de voorstag als de mast naar beneden (of omhoog) gaat. En dat knelt, is te nauw, sinds de voorstag vorige winter vernieuwd is en er nieuw soort eindbeslag op zit. Gevolg, er komen nu al vleeshaken in het stukje staaldraad dat om het kousje van het verloopstuk zit dat aan het nieuwe eindbeslag gekoppeld wordt vanwege de maststrijkvoorziening ( de foto rechts, oude situatie met oog aan eind voorstag, waarin sprenkel wel paste)

Hoe lang gaat dat goed?? Voor Henk geen probleem. Kom maar langs, zegt hij. En dat hebben we dus gedaan. In hun grote loods aan de Kooijweg wordt het verloopstukje wordt ter plekke vernieuwd en het puntje van de sprenkel afgerond en een millimeter verjongd.


Dat onderdeel is weer klaar voor komende vaarseizoenen. Waar een beurs al niet toe leidt.

Beurs

We wilden zaterdags al, maar het regende in Groningen dus, gingen we zondag naar de Klassieke Schepen Beurs. In Enkhuizen. Al jaren zijn we niet op botenbeurzen geweest, wat hebben we er te zoeken? Nu een zeilmaker. Er zit, na 33 jaar, slijtagescheurtjes in een baan bovenin daar waar het zeil altijd samen geknepen wordt bij het opdoeken door het zeilbandje. Tevens de strook die het vaakst zonlicht vangt als we in weekenden en vakanties te laks zijn om de huik erover te doen. En dat stukje is dus na circa 1881 dagen gaar. Reken maar na: 33 jaar x 57 dagen (per jaar globaal 5 weken + 10 weekenden= 35 +22 dagen).
Op de beurs staat ook de zeilmaker waar ons tuig vandaan komt, zeilmakerij Molenaar. Uit Grouw. Nou is Grou dichterbij voor ons dan Enkhuizen. Dus waarom dan naar de beurs. Voor de kans op ontmoeting, je hoort en spreekt nog eens passiegenoten. (Zoals Marianne van der Linden, de schrijfster van de gedegen artikelenserie in de Spiegel der Zeilvaart over nodige kennis bij wadvaren.) Of leveranciers. Hoor je Jaap Jongsma, van zeilmakerij Molenaar, in een interview zeggen dat een zeil gemiddeld zo'n jaar of tien meegaat. We kijken elkaar eens aan. We doen er al drie keer zo lang mee en nog zijn we er blij mee, Nou moet ik er wel bij zeggen dat de stiksels al veel eerder verteerd waren door weer en wind, al diverse winters is het tuig teruggeweest om na te laten kijken op kapotte stiksels. Ook zelf hebben we in zomervakanties naald en draad wel ter hand moeten nemen om na een forse bui met wind loslatende stiksels te naaien. Maar sinds de overlap van banen met een zigzagsteek vernieuwd zijn bij 'Molenaar', opdat er geen priklap effect ontstond, was ook dat ongemak de laatste jaren over. Het (tr)ouwe zeil staat en oogt in onze ogen prima en laat zich goed trimmen. Inmiddels zijn we toch naar Grouw gegaan en met 'Molenaar' in gesprek over een nieuw grootzeil. Donkerglimmendglibberglabberdoek. Weliswaar iets lichter om te hijsen. We hebben een offerte in het verschiet op basis van de oorspronkelijke maten. Volgens hun recente opmeting moet het zeil behoorlijk uitgerekt zijn. Dat scheelt nogal in onze 'beurs'.

Uitzwaaien Eemshaven

1 nov 2008 schreef ik dit stukje met bovenstaande foto's in mijn blog:

Zaterdag zwaaiden we Harald Busser uit in de Eemshaven. Harald leerden we in 1979 als 7 jarige kennen aan boord van het hoogaarsje, 't Brune Wiif, met zijn ouders en broer Olaf, destijds net als wij met ons gezin vakantie houdend op het Duitse Wad. Inmiddels is hij kapitein/reder van twee schepen: de Lotus en Lelie. Met de laatste lag hij een ochtend in de Eemshaven, we zijn even 'op de koffie' geweest met Knol's koek. Hebben het schip bekeken en bemanning aan het werk gezien. Boeiend, vooral de kok. Na het losgooien en uitzwaaien werden wij staande op de handelskade vanaf het water gadegeslagen door een zeehondje. Duidelijk eentje die iets lekkers van mensen verwacht. We hadden niks te bieden, behalve terug kijken.

Afgelopen vrijdag 29 okt '2010, belt zijn vader Rob, dat er iets ernstigs is gebeurd. HARALD IS OVERLEDEN in Thailand, thuis bij zijn Thaise vrouw als ze niet aan boord mee is met hun nog jonge geadopteerde zoon Robbie. De overstroming daar, in combinatie met stroom is hem fataal geworden: elektrocutie. En naar wij later hebben vernomen, ook zijn 16 jarige stiefzoon. Triest, in triest. We leven mee, al is het nu op afstand, met de naasten van Harald. Maandag 8 nov is de crematie van hem en zijn stiefzoon in Thailand, Ayutthaya. Twee jaar geleden waren we met de familie Busser bijeen op de Vliehors onder feestelijker omstandigheden, Rob hertrouwde. Die dag maakte ik bijgaande foto van Harald en zijn Thaise vrouw, Peeraya. Zeer verdrietig nu te moeten vaststellen dat de dag aan boord bij Harald in de Eemshaven de laatste keer is geweest dat we dit blije, bruin getinte, bruisende jonge leven hebben gesproken. Hij had nog zoveel voor zich, deze jongen die zo van water hield, van stromend water, waarvoor de basis is gelegd zeilend op het wad. Nu bevoer hij de kusten als kapitein-reder. De wereld lag voor hem open. Gezin in opbouw. Onvoorstelbaar erg is dit verlies voor zijn familie, zo onverwacht, zo ... ik heb er hier geen passende woorden voor. Harald is 38 jaar geworden. Wij zullen hem niet vergeten.